يافته ها: از نوزادان مورد مطالعه 69/7 درصد پسر و بقيه دختر بودند. از اين نوزادان 38 درصد حاصل زايمان طبيعي و بقيه سزارين بودند. عوامل خطر دخيل به ترتيب فراواني عبارت بودند از نارس بودن، وزن زير5/1 کيلوگرم و بيماري غشاء هيالين. ميانگين سن نوزادان 48/1 ± 53/10 روز و متوسط طول درمان 9 روز بود. 63 درصد از نوزادان به عفونت زودرس و 37 درصد به عفونت ديررس مبتلا بودند. بيشترين درصد مرگ و مير (45 درصد ) مربوط به نوزادان با وزن زير 5/1 کيلوگرم بود. استافيلوکوک کوآگولاز منفي (5/34درصد) و کلبسيلا پنومونيه (2/17 درصد) بيشترين باکتري هاي ايزوله شده رابه خود اختصاص مي دادند. باکتري هاي گرم مثبت جداسازي شده و بيشترين مقاومت را نسبت به کلوگزاسيلين (65/5 درصد) و سويه هاي گرم منفي نسبت به سفالوتين (94 درصد) نشان دادند. بيشترين حساسيت باکتري هاي گرم مثبت به وانکومايسين (96 درصد) و سويه هاي گرم منفي به سيپروفلوکساسين (95درصد) بود.

نتيجه گيري: شيوع عفونت هاي زودرس و ديررس در نوزادان پسر بيشتر از دختران و در نوزادان با زايمان سزارين بيشتر از متولدين با زايمان طبيعي بود. با توجه به اينکه مهمترين عامل خطر نارس بودن نوزاد(سن حاملگي کمتر از 37 هفته ) شناخته شد، لذا جهت پيشگيري از عفونت هاي نوزادان پيشنهاد مي شود که اولاً با افزايش مراقبت هاي هنگام بارداري مانع از زايمان زودهنگام شده و ثانياً با رعايت اصول بهداشتي در محيط بيمارستان از بروز عفونت هاي ديررس جلوگيري شود. شيوع بالاي مقاومت درمان آنتي بيوتيکي در موارد منجر به مرگ و مير مي باشد.

کليدواژه ها: عفونت خون نوزاد، مقاومت آنتي بيوتيکي، نوزاد نارس